Pencere

Her gece son durağıydı pencere kenarı

Karanlığın gizleyemediği anıların parlaklığı alıyordu gözlerini

Gördüğü her binada bir tuğlası,

her ağaçta bir dalı vardı sanki

Sanki yere serili asfalt kendisiydi

Tonlarca ağırlıkta araçlar geçiyordu üzerinden

Bırakıp gidemezdi ki bir yere

Nereye gitse ardından sürükleyiverecekti anılarını

Nereye gitse yüklerle donatılacaktı omuzları

İyisi mi?

Kalmalıydı böylece

Her gece...