Genç bedenlerin hızlı ritimleri yavaşlayıp nefesi seyrekleşince anlıyor insan. Dünya tüm hafifliğiyle benim etrafımda dönmüyor artık. Bir zamanlar ağır sandığım tüm darbeler şimdi gülünç birer anı hatrımda. Henüz o zamanlarda, takatimin kalmadığını sanıp bahaneler bulurdum yaşamaya. Umursamaz bırakırdım kendimi korkusuzca. Şimdiki gibi değildim. Kanım soğuk, saçlarım alacalı ve seyrek değildi. Titremezdi yürürken dizlerim, sadece heyecanlandığımda belki… Diriydim ben de bir zamanlar. Şimdi inanmak zor ama öyleydim. Aslında -o zamanlarda da- bedenimle ruhum hiç aynı yaşta olmadı. Toy bir delikanlı iken, ruhum sürekli ızdırap çeken bir yaşlıya aitti. Yaşama anlamlar atfeder, sustururdum o ihtiyarı. Her sabah yeniden, yeniden doğardım. Bilmezdim yaşamak en kolayı ”o” zaman, tüm güçlükleriyle de olsa.
Comments