Şimdi fark etti. İnsan kendi kendinin en büyük talihsizliği olabilirdi. Hiç kimsenin veremeyeceği zararı kendine verebilir, kendi elleriyle sonunu getirebilirdi. Asla gerçekleşmeyecek olaylardan ürperek, kalbini yoran düşüncelerle her daim münakaşa ederek... Biri on yapan zihnin zehri, yine aynı bedene tesir eder. İnsanın içindeki öfkenin ateşi yine kendi kalbini yakar. Ayağına değen taştan hesap sormak isteyenin intikamı, yalnız kendini incitebilirdi. Acıta acıta insan ruhunu, bir gece ansızın, iflas edebilirdi. Zarar ziyanın hep kendi kendine. İşkenceler, ızdıraplar tümü aklın içinde.
Comments