Hayatım boyunca bu soruyu kendime hiç sormadım. Bu soruyu sorma ihtiyacı dahi duymadım. Ta ki bir sabah gitmek zorunda kalana dek... Öyle acıklı bir hikayesi de yok aslında. Bir mecburiyetim de yok. Fakat gün, gitme günü... Gün ardında bırakma ve peşinden sürükleme günü. Gün, gitmekle gitmemek arasında gidip gelme günü. Gün, ne gidebilmek günü kararlıca ne de korkakça kalabilmek günü olduğun yerde. Her şeyden biraz biraz günü. Biraz hüzün ardında bıraktıklarına... Biraz umut varacağın yere... Biraz özlem henüz veda dahi etmemişken... Biraz korku belirsizlikler için... Biraz suçluluk, kendi kendine... Biraz avuntu, dengede kalabilmek için... Biraz kararsızlık... Bolca kararsızlık...
Comments