Birçok tanımı bulunsa da özlemek, ölüm sessizliğinde bir duygudur. İnsanı, “Geride kalmanın çaresizliğine gark eden” illet bir his...
Kimi zaman bir insana, kimi zaman bir yere; bazen bir ölüye, bazen geçmişe, bazen ise geleceğe... En beteri, insanı en bîçare kılanı ise bir duyguya duyulan özlemdir. Misal heyecan duymayı özler insan, sevmeyi, sevilmeyi, dostluğu, sevinci... “Duygu özlemi” neden mi en beter özlem? Çünkü mekân da ölüm de geçmiş ve gelecek de insandan bağımsızdır. Oysa duygular öyle mi? Bizzat insanın içinde, direkt olarak kişiye bağımlıdır. Duyguları yaşamak kendi elindeyken nasıl olur da insan, bir duyguya özlem duyabilir ki? Yanıt beklemeyin! Bir duyguyu özlediğinizde, bunu merak etmiş olmanın pişmanlığıyla anlayacaksınız ne denli habis bir his olduğunu.
Comments